Helaas werd ik net na de eerste lockdown, vorig jaar mei, tijdens mijn werk, geconfronteerd met de gevolgen van de coronapandemie. Er was een afspraak gemaakt voor een jonge vrouw in het begin van haar leven. Haar ouders maakten zich ernstig zorgen om haar. De jonge vrouw was sinds het uitbreken van de coronapandemie niet meer naar buiten geweest, bang om besmet te raken. Ze studeerde, maar had haar opleiding al beëindigd. Inmiddels waren de problemen zo groot geworden dat zich een angst- en paniekstoornis had ontwikkeld. Haar ouders mochten haar wel bezoeken maar andere mensen bijna niet. Met veel geduld en door regelmatig nabijheid te bieden, is het gelukt deze mevrouw te helpen. Het gaat inmiddels gelukkig een stuk beter met haar.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat niets is wat het lijkt dat het is. Achter elke voordeur hebben mensen hinder van de coronaperikelen. Ondernemers, ouderen en gehandicapten, van oud tot jong. Van verpleegkundige tot bloemist. Ook hier in Gennep. Wie goed kijkt en luistert herkent dit wel.
Wat zou het toch mooi zijn als we de ander echt zien en willen luisteren zonder te oordelen. Dat we na deze coronaperiode ook echt kunnen zeggen dat we er iets van geleerd hebben, dat we aandacht hebben voor diegenen die het wat moeilijker hebben, dat we het samen moeten doen. Ja, dan kunnen we toch iets positiefs uit deze periode halen.
Hendrik-Jan van Essen, SP